Ieder nieuwsmedium dat bericht over de aangifte van Baudet wegens smaad en laster terwijl het onvermeld laat dat Baudet smaad en laster uit het wetboek van strafrecht wil schrappen, is medeschuldig aan een pr-stunt.’ Dit was een tweet van Rob Wijnberg, gisteren, mbt de aangifte van Baudet tegen Ollongren.

De ironie is dat Wijnberg hierdoor óók medeschuldig is aan die pr-stunt.

En ik nu ook.

Vaste prik: er wordt met een meta-perspectief geschreven over de onevenredige en onterechte media-aandacht voor Baudet, waardoor het geschrevene direct onderdeel van dat probleem wordt.

In dit stukje, nu, gebeurt exact hetzelfde.

We zitten erin gevangen. De man heeft twee zetels. Toch houdt hij ons aldoor bezig en is hij brandstof voor de media- en meningenmachine.

We ruiken gevaar. Begrijpelijk. We slaan aan op de berichten over rassentheorieën, over zuivering en superioriteit. Het kan niet zo zijn, vinden we, denken we, dat dit soort archaïsche denkbeelden terug zijn in het publieke discours. Dus is er er ophef. Dus is er aandacht. Het mediabeest stilt er de honger mee.

Maar juist daardoor, door onze verontwaardiging te spuwen, door er artikelen aan te wijden, geven we de discussie, en dus ook zijn standpunten, bestaansrecht. Als iemand iets onzinnigs beweert en je roept heel hard ‘WAT EEN ONZIN’, dan ben je een gesprek aangegaan. Een bespottelijk gesprek, maar een gesprek. ‘Is het wel écht onzin?’ hoor je iemand zeggen, en dan nog iemand, en dan nog iemand.

Een discussie voeren over iets belachelijks maakt het steeds minder belachelijk. Eerst ben je nog verbijsterd dat je het er überhaupt over hébt, en dan ebt ook die verbijstering weg.

En zo wordt het groter. Zo drijven we allemaal mee op een golf en stevenen we af op iets lelijks. De golf zwelt aan en gaat er almaar gevaarlijker uitzien. Hulpeloos worden we meegesleurd. Er zijn geen argumenten, meningen of artikelen die de golf kunnen stoppen. Integendeel: ze maken de golf alleen maar groter. Ook ik heb hiermee de golf nog sterker gemaakt.

Er is geen weg terug. ‘Negeer hem!’ roepen sommigen. Maar het kan niet meer. Ook door ‘Negeer hem!’ te roepen geef je hem aandacht. We zitten erin vast. Het mediabeest moet eten. Twitter blijft schijten. Facebook blijft kotsen. De opiniepagina’s moeten gevuld.

Er is geen onschuldige, nuchtere, intellectuele meta-manier om over Baudet te schrijven. Hoe ver je ook uitzoomt, zodra je over hem schrijft ben je een stipje geworden op het terrein dat je in kaart probeerde te brengen.